طبق آخرین گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، نرخ فقر در ایران در سال ۱۴۰۲ به ۳۰.۱ درصد رسید که نسبت به سال قبل افزایش ۰.۴ درصدی را نشان می‌دهد. این یعنی نزدیک به یک‌سوم از مردم کشور قادر به تأمین نیازهای اساسی خود نیستند. این نرخ از سال ۱۳۹۸ تاکنون تقریباً ثابت مانده است، و تلاش‌های سیاست‌گذاران برای کاهش آن ناکارآمد بوده است.
علت اصلی گسترش فقر در ایران، تورم‌های مزمن و رشد اقتصادی ناکافی است. اگرچه رشد اقتصادی در سال ۱۴۰۲ به ۴.۵ درصد رسید، اما این رشد بیشتر به دلیل افزایش صادرات نفت بود و سایر بخش‌های اقتصادی نتوانستند از این رشد بهره‌مند شوند. بنابراین، دهک‌های پایین درآمدی همچنان از فقر رنج می‌برند.
کارشناسان معتقدند که برای کاهش فقر، سیاست‌های اقتصادی باید بر کاهش تورم و ایجاد ثبات اقتصادی متمرکز شوند. این تورم‌های بالا نه تنها خروج از فقر را دشوارتر می‌کند، بلکه کارایی سیاست‌های حمایتی دولت را نیز کاهش داده است. همچنین بهبود وضعیت بودجه دولت و حل ناترازی‌ها نیز از عوامل مهمی است که باید مد نظر سیاست‌گذاران قرار گیرد.
در نهایت، کاهش فقر نیازمند یک رویکرد دوگانه است: از یک سو، اصلاحات اقتصادی کلان برای ایجاد ثبات و از سوی دیگر، برنامه‌های حمایتی برای توانمندسازی فقرا و کاهش نابرابری‌ها ضروری است.
وبلاگی جامع و پویا با جدیدترین اخبار از رویدادهای جهانی؛ ارائه‌دهنده مطالب جذاب و متنوع برای علاقه‌مندان به هر زمینه و سلیقه.